Als ik klaar ben met grienen voor het raam, wordt het tijd te ontbijten. De eerste horde om te nemen is de deur van de slaapkamer! Bonk, bonk al rollend tegen de deurposten/stylen aan, ze zijn al iets gewend zo aan de beschadigingen te zien! Mijn kamer is halverwege/driekwart van de gang gelukkig. Dat rechte stuk naar voren red ik wel met mijn nieuwe vervoermiddel en bijstappend met goeie poot. De hal komt langs de verpleegkundige post en eindigt rechtaan in de verkeerde "woonkamer". Ik moet nog een klein stukje sturen, rechts en een hoekje linksom voor de liften.
Er zitten al mensen. Morgen, probeer ik op mijn stoerst te zeggen, er komt beperkt reactie. De woonkamer is de prikkel-arme kamer! Drie eettafels, formaat tafel van acht-tien personen uit elkaar geplaatst en verschillende hoogtes inclusief stoelen. In de hoeken planten, wat meer op dood mos lijkt en ramen, oh ja in het hoekje nog een koelkast, als je eigen spullen/eten hebt! 'Wat wilt u eten'? vraagt een dame in een zwart pak beleefd (zwarte hemdjes, zijn van de keuken brigade),"koffie zwart met suiker is mijn antwoord"!
Hierop wordt er gelijk door een verpleegkundige ingegrepen, ontbijt is eten en niet alleen koffie'! En mijn ochtend peuk dan denk ik nog, sinds het ziekenhuis niet meer gerookt en begint al aardig aan me te knagen! Om maar niet te zeggen: GEEF!
Bij je nieuwe zelf en ontwikkeling/leren hoort ook ontbijt. Natuurlijk schatje, en ik werk met tegenzin een beschuitje kaas weg! (even voor de duidelijkheid, alles maar echt alles zit in plastic, zelfs de plakjes kaas/worst zitten in plastic). Probeer dan maar eens onder toekijkende ogen, maar 'even' iets klaar te maken! Alles en iedereen kijkt me aan hoe ik het doe. Ik laat me niet kennen en kom een heel eind met een arm/hand en tanden. Een vriendelijke mevrouw aan tafel kan het denk ik niet meer aanzien en besluit me te helpen. Deze dame; Mevr. V zal later door haar voorkomen en de rust mijn tafel-maatje worden en ik iets van haar leren, wat ik nooit had verwacht.
Terugkomend op de andere mensen... Laat ik dit zeggen; ieder persoonlijk geval is uniek! Sommige mensen wonen in een frikandellen bak en weten niet meer dat ze net hun reet hebben afgeveegd of mensen kunnen niet de woorden voor mes vinden en noemen het een fiets of niets! Maar het ergste is niet kunnen spreken en blaadje op je rolstoel hebben, waarmee ze alleen ja of nee kunnen aanwijzen! Los van het feit dat iedereen fysiek, ook moeite heeft kan het gewoon ook echt sneu gebeurd zijn, door een operatie aan je voet of even gevallen te zijn met de fiets (over oorzaken en wie enzovoort later meer, dat is niet belangrijk nu).
Als mijn beschuitje op is, doe ik iedereen een fijne dag toe wensen en maak me uit de voeten. O nee, door het drinken alweer plassen, het voelt alsof, een beker erin er minimaal twee uitkomen! Snel naar mijn kamer en op het belletje weer drukken voor de verpleegkundige. Het wachten op hulp is weer begonnen!
Gelukkig komen straks de kids en de vrouw op visite. Was het maar al zover. Na het plassen, geeft de verpleegkundige die dienst heeft aan dat mijn kamergenoot vandaag ook zal arriveren.
De persoon heeft ook een hersenstam infarct gehad. Ik ben dus gepast nieuwsgierig. Ik app nog maar eens hoe laat de kids en vrouw komen, want dat is mijn enige communicatie op dit moment, los van mijn werk. Mijn manager, baas, hr en collega's zijn erg geschrokken en willen ook snel langskomen! Ik vind het allemaal erg spannend, het kleinste wat er gebeurd is ineen heel groot. Wat gebeurt er toch met mijn gevoel?
Nog maar keertje naar de wc, en iets te drinken halen. Hopelijk komen ze echt snel, ik kan me nergens op concentreren en mijn spanningsboog is als een goudvis in een te kleine kom. Ik begin mezelf ook steeds meer te ergeren aan mijn arm en beperkte functie.
Gelukkig komen de kids en vrouw eraan! Althans rijden over niet al te lange tijd weg. Het voelt zo raar nog dus nog maar een rondje over de gang, want verder weet ik het toch niet en iedereen is nog met weekeind verlof, naja de meeste.
Ik duw de klok nog maar eens voorruit terwijl ik wacht, dan hoor ik een bekend stemmetje op de gang! Het is mijn zoon die papa roept! Als je gelukkig kan zijn, is dit zo'n moment! Echt waar! Ik vind het zo spannend terwijl ik inmiddels weer op bed lig.
Reacties
Heerlijk herkenbaar om mee te lezen. Zelf op 4 mei jl. vlak voor geven van een klassiek concert een cerebellum bloeding links gekregen,dat wil zeggen, in de kleine hersenen. Nu 6 maand later. Ik ging per ambulance liggend naar het Roessingh, revalidatiecentrum in Enschede. Ik kon niet eens zittend daarheen. Op 5 augustus naar huis gegaan, en tot gisteren 2 keer per week poliklinische revalidatie bijgekregen. Nu, lopend stukjes zonder en met wandelstok. Niet nog kunnen en, durven, autorijden. Balans
is het hoofdprobleen en de coördinatie, en het feit dat je weer opnieuw moet leren omgaan mét de cva. Alles is afgesneden, en alles opnieuw leren,lopen, spreken, zingen, wassen, aankleden, vervoeren. Ik ben 64, wel et ouder, maar werkte altijd als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. Nu zelf hulp moeten krijgen en alles moeten vragen is zo moeilijk. Egoïst in de weg en verdriet. Ik wens je veel moed en kracht en steun van familie en vrienden en je hulpverleners. Dankjewel voor je blogs.