Kids zijn zo flexibel.

Ik lig te wachten in bed als die muizenvoetjes dichterbij komen. 'Papa' zeggen mijn zoon(4) en dochter(6) tegelijk, en ondertussen knuffelen we! Het kost me erg veel moeite niet meteen te huilen! Papa's zijn de sterkste! Ondertussen komt Ingrid ook binnen en zijn we compleet. Ze houdt het aardig goed vol met de twee monsters alleen en huishouden, naar school, werken zo'n half dood vogeltje en heen en weer rijden. Respect is hier op zijn plaats! (de ene moet herstellen, de andere draagt de rest van de last en dat wordt vaak vergeten).

De kids vinden de knopjes van alles reuze-interessant. Bed hoger en lager, en met een rolstoel kun je echt racen! Even rondje gang, en uitleggen wat alles is en naar beneden het restaurant! Helaas is alles in het weekend gesloten! Maar voor de kids is dit de nieuwe werkelijkheid zonder oordeel te vellen!(kunnen grootte mensen, wat van leren!) Ruziemaken wie papa mag duwen voert de boventoon! 

Dan maar even naar de "woonkamer"voor wat limonade en kletsen, de tijd vliegt voorbij. Na wat uurtjes zijn ze het wel zat en papa wil ook dat de kids, voornamelijk kids blijven! Het is meer dan fijn even de kids te hebben geknuffeld en te hebben gezien! We nemen afscheid en ik zit weer grienend voor het raam te zwaaien! De dag gaat nog lang duren en straks ook roommate! Ik app na verloop van tijd of ze veilig thuis zijn, en wat ze ervan vonden? 

Papa is gewoon papa! En dat voelt fijn! Alleen de afstand en niet elke dag bij elkaar doet pijn! Ik voel wel de pit om te starten met revalideren, maar dat 'echte' is pas morgen! Nog nooit heeft een weekend zo lang geduurd, meestal te kort! 

Een vriend, een van de beste die er zijn, komt gelukkig zo ook nog! Hij was al in het ziekenhuis geweest samen met zijn vrouw(vaste oppas van de kids). En hoop een mensen, vrienden, kennissen, dieren  en aanverwanten artikelen hebben appjes, kaartjes of mails gestuurd toen ze het hoorde! Dank ervoor!

'he Flapsie',  als de vriend binnenstapt, Hoe is het nu? Kut, natuurlijk! Hij stelt voor de rolstoel te duwen en even op terras buiten te zitten! Dat zijn echte vrienden, het is zo belangrijk dat iemand dat doet, simpel duwen ipv alleen maar bier drinken en bah roepen! Na een stukje zeg maar; best stuk over hobbels en zo een lekker plekje op terras in de najaarszon! 

We hebben het ook over koetjes en kalfjes! Ik voel me even weer een normaal mens! Gelukkig zijn ze in Wijk aan Zee wel iets gewend, rolstoelen en hinkepoten horen daar in het straatbeeld met Heliomare om de hoek!

Na verloop van tijd brengt hij me weer terug. We nemen afscheid en probeer hem uit te leggen hoeveel dat duwtje betekende voor mij! Lieve vriend, ik weet dat je dit leest! Dank je wel! 

Nog even op bed bijkomen zien wat alles verder brengt!