Als Ingrid nog bezig is mijn kleding in de kast neer te leggen en dat mag niet op haakjes of te hoog, komt mevr. B weer binnen. Ik lig op zo'n mooi hoog/laag bed met afstandsbediening. Ze heeft een rolstoel bij zich van een oude bewoner, zodat ik me kan redden. Maandag komen ze er eentje aanmeten geeft ze aan, het is inmiddels zaterdags (als ik me goed herinner). Ze leert me gelijk hoe het bed te gebruiken. Eerst laag zetten om eruit te komen. We krijgen uitleg over het reilen en zeilen, en een mooi informatie boekje, waar we beide geen interesse in hebben.
Wees gewoon duidelijk trut! Wat staat me te wachten?! Wederom "denk"ik het zelf weer beter te weten! (ik ben zo weer weg?) Maar op vragen, hoe lang en wat nog geen antwoorden! Wij hebben twee verschillende woonkamers, een met tv en de ander kaal en saai, dat is ivm prikkels. En in de ene woonkamer eten mensen met slikproblemen.
Over "prikkels" gesproken; alles maakt geluid en piept, infusen, sondevoedingapparaten, belletje wc of voor hulp, piepers die verpleging draagt, ik word er stapel gek van! Alsof iemand drumstel en trompet in mijn hoofd afspeelt. Zelfs mijn telefoonoplader maakt een fluittoon. Hoge tonen maken me gek in mijn hoofd! Het is meer dan irritant! Later daar meer over, maar stel je voor; de achtergrond muziek in supermarkt is alsof je in concertzaal staat.
We moeten naar de woonkamer, om iets eten en drinken om te kijken of ik fatsoenlijk kan slikken! Ja daar heb ik gelukkig geen problemen mee. Ik merk wel aan mezelf dat ik ad remmer ben dan normaal. Ik had al als je me kent iets last van ADHD, in plaats van stand 3 staat ik nu in stand 6, ook blijf ik maar ratelen.(wel verstaanbaar). Haar pieper gaat en moet weg, dan komt het echte afscheid! Dikke kussen, ik manoeuvreer me rolstoel bij het raam, de tranen lopen over mijn wangen als Ingrid in auto stapt! Is dit echt?
We spreken af de volgende dag dat ook de kids kunnen komen. (iets om naar uit te kijken, maar doodeng naar hun reactie!) Er is in het weekeind niets te beleven in Heliomare, iedereen is op weekeind verlof en het enige dat ik kan is uit raam huilend staren!
Gelukkig krijg ik water van de keukenhulp, mijn leven hier maakt niet de beste start, maar is gestart.
Met die klote rolstoel, maar terug naar mijn kamer, oh nee ik moet plassen. Even op belletje drukken, maar zo makkelijk werkt het niet! Het regime wordt me snel duidelijk, alles moet veilig(kom ik nog op terug). Rustig met hulp van rolstoel naar wc met hulp broek uitrekken en zitten, daarna als je klaar bent, touwtje trekken die naast je hangt. Iemand komt je helpen broek ophijsen en je weer in rolstoel zetten. Denk ik maar ga even slapen, des te sneller is het morgen, mijn kleren lukt wel(je wordt zo handig met een hand!)
Maar eerst in bed. Weer belletje kan je me AUB weer helpen? Na veel geklooi lig ik dan, nog even appjes naar Ingrid, die wel lekker thuiszit en ik in nieuwe onderkomen.
Hallo Dhr. Vrijburg, ik kom even controles doen en medicatie. Hup band bloedddruk, temperatuur, saturatie in je vinger en even pols nakijken. Pilletje cholesterol, 's morgens krijg u bloedverdunners! Denkt u te kunnen slapen? Heb ik een keus? Sinds het weer gebeurde in ziekenhuis niet meer echt geslapen, te bang dat nogmaals gebeurd! Terwijl ze bezig is, geeft ze aan dat Maandag mijn weekprogramma begint. Intakes en hoop gedoe laat ik eerst maar proberen te slapen! Ik app Ingrid en kids nog welterusten. (het wordt een lange nacht)
Reacties